Dünya’nın Derinliklerinde Gizli Okyanuslar: Yeni Bir Keşif
Birçok bilimkurgu hikayesi, sualtı dünyaları ve gizemli okyanuslar etrafında dönerken, bazı araştırmacılar bu hayal gücünün gerçeğe dönüşebileceğini savunuyor. Yeni bir çalışma, Dünya’nın derinliklerinde, göz ardı edilen devasa bir su rezervinin varlığını ortaya koyuyor. Bu bulgu, bir elmasın incelenmesiyle ortaya çıktı ve gezegenimizin su kaynaklarının nasıl oluştuğuna dair mevcut teorileri sorgulayan yeni bir yaklaşım sunuyor.
Almanya’nın Frankfurt kentindeki Goethe Üniversitesi yerbilimcileri, Afrika’nın Botsvana kentinde, yerin 640 metre derinliğinde bulunan bir elması araştırırken önemli bir keşif yaptılar. Elmasta yapılan içerik analizleri, büyük miktarda suyun varlığını ortaya koydu. Bu durum, daha önce yalnızca bir teori olarak kabul edilen, Dünya’nın üst ve alt katmanları arasında, gezegenin kabuğunun derinliklerinde asılı kalmış bir su alanı fikrini destekleyici kanıtlar sunuyor.
Elmastaki su içeriğinin yüksekliği, bu taşın bulunduğu derinlikte (640 metre), Dünya’nın üst mantosunu alt mantodan ayıran geçiş bölgesinin en derin kısmında yer aldığını göz önünde bulundurursak, daha da dikkat çekici hale geliyor. Geçiş bölgesinin daha derin kısımlarında, yani Dünya’nın çekirdeğine daha yakın bölgelerde mineraller yoğunlaşır ve bu nedenle, yüzeye daha yakın olan tektonik plakaların hareket etme olasılığı düşer. Prof. Frank Brenker, Frankfurt’taki Goethe Üniversitesi Yerbilimleri Enstitüsü’nden, “Bu mineral dönüşümleri, mantodaki kaya hareketlerini büyük ölçüde engelliyor” şeklinde açıklamada bulunarak, devam ediyor: “Örneğin, manto sütunları, yani derin mantodan yükselen sıcak kaya sütunları, bazen geçiş bölgesinin hemen altında durur. Ters yöndeki kütle hareketi de durur.”
Bu bölgenin yoğunluğu ve statik yapısı nedeniyle, bilim insanları burada ne kadar su bulunduğuna dair kesin bir bilgiye sahip değildiler. Ancak elmasın analizi, yeni bir kapının açıldığını göstermekte. Gelişmiş spektroskopi yöntemleri kullanarak araştırmacılar, elmasın yüksek su içeriğine sahip bir mineral olan “ringwoodit” içerdiğini keşfettiler. Brenker, “Bu çalışmada, geçiş bölgesinin kuru bir sünger olmadığını, önemli miktarda su içerdiğini gösterdik” diyerek, “Bu aynı zamanda bizi Jules Verne’in Dünya’nın içinde bir okyanus fikrine bir adım daha yaklaştırıyor” ifadesini ekliyor.
Önceden, Dünya’nın kabuğunun derinliklerinde bulunan minerallerin – wadsleyit ve ringwoodit – büyük miktarlarda su depolama kapasitesine sahip olduğuna dair teoriler öne sürülmüştü. Bu teoriler, geçiş bölgesinin gezegenin tüm okyanuslarındaki su miktarının altı katını tutabileceğini öne sürüyordu. Brenker, “Böylece sınır tabakasının su depolamak için muazzam bir kapasiteye sahip olduğunu biliyorduk. Ancak, gerçekten böyle olup olmadığını bilmiyorduk” diyerek bu durumu özetliyor.
Bu keşif, Dünya’nın derinliklerindeki suyun, gezegenin genel su sisteminin bir parçası olabileceğinin kanıtı olarak değerlendirilebilir. Ayrıca, Dünya’nın suyunun nereden geldiğine dair mevcut teorileri yeniden gözden geçirme ihtiyacını da ortaya koyuyor. Şu anki baskın teori, genç gezegenin suyu doğal olarak geliştirmek için çok sıcak olduğu ve suyun, güneş sisteminin daha uzak bölgelerinde oluşup, yüzeye çarpan kuyruklu yıldızlar veya asteroitler aracılığıyla gezegene ulaştığı yönünde. Ancak eğer geçiş bölgesinin derinliklerinde gerçekten su varsa, bu teori geçerliliğini yitirebilir.
